فلاسفه انسان را حیوان ناطق می‌نامند و در تعریف ناطق می‌گویند: حیوانی است که دارای قوه تعقل است. در واقع عقل در انسان، ودیعه‌ای ارزشمند است که وجه تمایز او با سیر موجودات می‌باشد و اصولا همین قوه ارزشمند است که از انسان موجودی دارای اراده و در عین حال صاحب اختیار ساخته است.

مربی صالحین همچون باغبانی که دانه را کشت می‌کند و منتظر به ثمر نشستن آن می‌نشیند. پس او باید بداند که هر زمینی مناسب کشت محصولی خاص است، ظرفیت مشخصی دارد، باغبان آگاه، حتی یک دانه بذر را هم اضافی نمی‌کارد و چیزی را هدر نمی‌دهد.

شروع فرایند جذب، در واقع، به مثابه‌ی رخ دادن یک اتفاق مهم است که طی آن ناخاسته دلهای مخاطبان به سمت عامل جذب یعنی همان مربی یا سرگروه متمایل و راغب می‌گردد.
که البته منظور از مخاطب در این فرایند، جوان و نوجوانی است که سرزمین دلش آماده کشت و بذر حق و حقیقت است و به طور فطری گرایش به معنویات، پاکی‌ها و فضایل دارد ...

یکی از رموز موفقیت ائمه اطهار علیهم السلام و انبیاء الهی در جذب دلها به مکتب آسمانی اسلام، دعوت بسوی خداست. به دیگر سخن آنکه انبیاء الهی و امامان معصوم علیهم السلام در طول حیاتشان همواره «داعی الی الله» بوده‌اند و چون بازگشت بسوی خداست، بطور فطری در نهاد هر انسانی، دارای جذبه‌ی معنوی و درونی است، پس ایشان همواره دلهای زیادی را به خود مشغول می‌کرده‌اند.

یکی از عوامل موثر در انجام فرایند جذب، توان برقراری ارتباط با متربی، از سوی مربی و سرگروه است. البته، هر چند برقراری ارتباط فی نفسه و بخودی خود، در واقع هنر مربی و سرگروه به شمار می‌آید اما باید توجه داشته باشیم که هرگز در این زمینه بدون مخاطب شناسی درست، نمی‌توان با دیگران ارتباط برقرار کرد چنانچه اسلام از یک سو به کیفیت برقراری ارتباط اشاره دارد و در آموزه‌های تربیتی خود حتی نوع، عمق و نحوه‌ی نگاه کردن افراد را نیز در جذب مخاطب موثر می‌داند...

افلاطون برای تربیت معنا و مفهومی"راز آلود" قائل میگردد که به سادگی نمی‌توان حقیقت آن را فهمید. یکی از دلایل راز آلودگی تربیت این است که وجه تمایز آن با تعلیم، شفاف و روشن نیست. تربیت، در فضای کاذب و مصنوعی صورت نمی‌پذیرد و آموزگار و معلم هرگز در قالب آموزش و تعلیم صرف قادر به تربیت نخواهد بود چرا که تربیت امری است پرورشی و اصیل که تنها از عهده مربیان آگاه و دلسوز بر می‌آید ...

بچه‌های جبهه نوعاً به کسانی که فضیلت و تقوای بیشتری داشتند و صبر و شکیبایی و نیز داشتن سعه صدر معروف بوده و در سختی‌ها و شداید، تکیه گاه سایر رزمندگان به شمار می‌آمدند عناوین تکریم آمیز "حاجی" و "سید" را اطلاق می‌کردند. و حتما نیز می‌دانید که نوعا هیچ کدام از "حاجی‌ها و سیدهای دوران جنگ" به کسی پول نمی‌دادند، رزمنده‌های نوجوان را کوه و اردو نمی‌بردند و درگیر و دار جنگ و جبهه و جهاد، خبری از جایزه و تشویق نبود...